در باب آلودگی هوا؛ چون دوست دشمن است، شکایت کجا برم

به گزارش پایگاه خبری صدای جویا از شاهین‌شهر اصفهان، حسین کاظمی فعال مدنی طی یادداشتی با عنوان «چون دوست دشمن است، شکایت کجا برم» در باب آلودگی هوای کلان‌شهری کشور آورده است؛ درست در لحظه‌ای که شهر از آلودگی نفس کم می‌آورد، مردم بیشتر از اتومبیل‌های شخصی خود استفاده می‌کنند. در همان لحظه‌ای که کودکانشان از آلودگی هوا در خطر بیمار شدن قرار دارند صرفاً به خرید کردن بیشتر برای فرزندانشان می‌اندیشند. درحالی‌که مسائلی تکراری مستمراً توسط مردم طرح می‌شوند. مسائلی چون آلودگی هوا به‌کل به محاق رفته است.

چه می‌شود که مردم یکسری چیزها را به‌عنوان مسئله در اولویت خود قرار می‌دهند و یکسری مسائل حیاتی را مورد غفلت قرار می‌دهند؟ نقش رسانه‌ها در تعریف مسئله برای مردم را نباید دست‌کم گرفت. رسانه‌ها به نحو شایسته‌ای آلودگی هوا را به‌عنوان مسئله اجتماعی طرح نکرده‌اند. اگر سرچ ساده‌ای در گوگل کنید متوجه می‌شوید که آلودگی هوا اغلب به‌عنوان مسئله‌ای زیست‌محیطی تقلیل داده می‌شود.

در فقدان جنبش‌های شهری که به‌حق به شهر از ابعاد متفاوت توجه کند، آلودگی هوا نه به‌مثابه مسئله بنیادی بلکه به‌عنوان فرصتی برای سودجویان برای تبدیل هوا به کالاهای قابل‌مصرف در نظر گرفته می‌شود (فروش دستگاه‌های تصفیه هوا، داغ کردن بازار معاملات ویلاها و آپارتمان‌ها در مناطق خوش آب‌وهوا و نظایر آن, و به‌زودی فروش کپسول‌های هوا)

متأسفانه در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که به‌غایت غیرسیاسی اما سیاست زده است. جامعه‌ای که در آن فرصت‌طلبی، فردگرایی انحصارطلبانه، ارزش محسوب می‌شود. در چنین جامعه‌ای راه‌حل‌های فردی حل مسئله ضرورتاً به دام شکلی از مصرف‌گرایی فرو می‌افتد.

چیزی که از آن غفلت می‌شود به تعبیر دیوید هاروی حق ساختن شهر است. دیر زمانی است که شهر توسط نیروهایی خارج از اراده مردم ساخته می‌شود اما مردم چگونه می‌توانند در ساختن شهر سهیم باشند بدون آنکه در زندگی اجتماعی خود به سرنوشت شهر حساس باشند. مردم چگونه می‌توانند حق خود را در ساختن زندگی بر عهده بگیرند مادامی‌که صرفاً چشم به نجات بخشی یا ستمگری دولت‌ها دارند.

اینک، رسانه‌ها باید به جد به این موضوع به‌مثابه مسئله‌ای اجتماعی بپردازد، افکار عمومی آن را به مسئله روز تبدیل کند، سازمان‌های مردم‌نهاد در باب آن فکر کنند. نباید راه‌حل‌ها صرفاً در دولت جستجو شود. مادامی‌که راه نجات در دولت خلاصه شود، مادامی‌که جامعه هنوز به دولت به‌مثابه منجی امید داشته باشد، نمی‌توان به نجات جامعه خوش‌بین بود چراکه دولت بخشی از مشکل است نه راه‌حل...

انتهای پیام/ج