به گزارش پایگاه خبری و تحلیلی صدای جویا از اصفهان، سلمان کدیور از اعضای فعال جنبش عدالتخواهی دانشجویی طی یادداشتی با عنوان«تاملی در تغییر مسیر قم» آورده است که؛ آیت الله یزدی در جمع طلاب می گویید:«به جوانان حوزه می‌گویم، آینده برای شماست، حکومت برای شماست، شورای نگهبان و قوه قضائیه در اختیار شماست؛ ارتباط خود را با نظام و مقامات حفظ کنید.» ، همچنین آیت الله موحدی کرمانی نیز می فرمایید: «اگر می خواهیم دین را رواج دهیم، وضعیت کنونی بهتر شود، باید بودجه (دولتی) حوزه های علمیه افزایش یابد.»
این سخنان بیش از آنکه برای من مایه فخر روحانیت و حکومت شیعی تفسیر شود، دلیلی روشنی بر تغییر مسیر حوزه های علمیه از رسالت تاریخی و همیشگی خویش است. یک تغییر مسیر بزرگ از جایگاه مصلحان اجتماعی، به جایگاه حاکمان و قدرتمندان!
سازمان روحانیتی که بیش از هزار سال اپوزیسیون تمام حکومت های تاریخ بوده، و همیشه علم مبارزه با کژی ها را به دوش داشته، و تا همین چهل سال پیش هیچ تحول اجتماعی سیاسی و حتی اقتصادی رخ نمی داد مگر او علمدار آن بود، حالا پس از به قدرت رسیدن، خود را صاحب حکومت مطلقه می داند و به تصاحب هرچه بیشتر شون آن ارشاد می کند.
دقیق همان راهی که کلیسا طی چند قرن پیمود تا از مقام مصلح عبور کرده ، به اشرافیت مذهبی و تشکیل آریستوکراسی مومنان و نهایتا به رنسانس رسید، ما با سرعتی فراتر از آن شاید طی پنجاه سال، در حال رسیدن به آن هستیم.
اما این سیر، تنها مختص سازمان روحانیت نیست بلکه جایگاه شخص روحانی و عالم دینی نیز هر چه میگذرد به جایگاه اسقف و پاپ در حال نزدیک شدن است. یعنی حرکت یک شانیت مبارز و فعال اجتماعی سیاسی، به یک مقام صرفا تشریفاتی منفعل، که متولی برخی امور پیش پا افتاده مومنین است.
تغیراتی که مرکز و نقطه آغازینش شهر قم خواهد بود و این روزها این منش و روش را می شود در رونمایی ها از قرآن های تزئینی صرفا نمایشی، ساختمان های دینی چند میلیاردی، و آمار عجیب و غریب طلاق و جستجوی بالای فیلم های پورن و سایر که هر دو؛ دو روی یک سکه اند، در این شهر احساس کرد. اما در چنین خلاء ایجاد شده ای چه کسانی پیش آهنگ نهضت های مردمی و نماینده مطالبات آنان خواهند شد؟
آنچه امروز در جمهوری اسلامی در حال رخداد است این است که نخبگان هنری و روشنفکران به ظاهر متفکر و سبلریتی های سینمایی در حال اشغال جایگاه چند صد ساله روحانیت هستند گروه اجتماعی تازه تولد شده ای که خود برخاسته و رویش یافته از نگاه سرمایه دارانه به جامعه است و نه تنها سبب رشد مردمان نمی شود بلکه اسباب گمراهی و تباهی هرچه بیشتر آنان را فراهم می آورد.
امروزه این سبلریتی هستند که وقت مصائبی مانند زلزله، به میان مردم می روند و با میلیاردها پولی که مردم به حسب اعتماد در اختیارشان قرار داده اند، سعی در مدیریت بحران می کنند بدون آنکه کسی از علما و مراجع بزرگ را در آن سامان بیابد.
سبلریتی هستند که گاها در مقام دفاع از مردم در قبال بی عدالتی ها صدایشان شنیده می شود و نظر آنان در انتخابات می تواند سرنوشت سیاسی کشور را متاثر سازد.
جدایی حوزه های علمیه از مسائل روز مردم، فاصله گرفتن آنها از اصلاح منکرات و کژی ها و برخا توجیه و تئوریزه کردن آنها، شراکت در نهادهای سیاسی اقتصادی و به تبع آن دور شدن از نهادهای مردمی، وابستگی مالی روز افزون به منابع عرفی اقتصاد سیاسی، کاهش محبوبیت این قشر در جامعه، مهمترین استدلال این ادعا است.
انتهای پیام/ج
