برای سی و دو انسانی که در کمپ ترک اعتیاد لنگرود سوختند

به گزارش پایگاه خبری صدای جویا از گیلان، محمدباقر تاج‌الدین استاد جامعه‌شناسی و نویسنده ایرانی طی یادداشتی با عنوان «برای سی و دو انسانی که در کمپ ترک اعتیاد لنگرود سوختند» آورده است؛

در خبرها آمده است که در اثر بروز آتش‌سوزی در کمپ ترک اعتیاد در شهرستان لنگرود استان گیلان با تأسف و درد و رنج فراوان 32 نفر از معتادان حاضر در این کمپ در آتش سوختند.

درست است که افراد معتاد در اثر اشتباهات فردی و اجتماعی دچار چنین مصیبت بزرگی در زندگی می‌شوند؛ اما به‌هرحال انسان‌اند و نیازمند یاری‌های انسان‌دوستانه و اخلاقی.

پرسشی که در این جا در می‌گیرد این است که چرا باید محل نگه داری این افراد تا این حد فاقد ایمنی های لازم و ضروری باشد که بدین نحو غم انگیز و دردآور دچار آتش سوزی شوند و جان عزیزشان را از کف بنهند؟ چرا هیچ نهاد و سازمان مشخصی برای یاری علمی، اخلاقی و انسانی به این افراد در جامعه وجود ندارد یا وجود دارد و کارکرد خودش را از دست داده است؟

به راستی ما را چه شده است که از کنار این دست حوادث تلخ و دردناک به راحتی عبور می کنیم و تو گویی که اینان مشتی انسان های بی ارزش و زیادی در جامعه هستند؟!!

اینان اگر معتاد شده اند به هر حال شهروندان این جامعه محسوب می شوند و به طور ویژه باید از حمایت های همه جانبه برخوردار شوند تا بتوانند دوباره پاک و سالم به جامعه بازگردند.

هزاران دریغ و درد که این گونه مورد بی مهری و بی توجهی قرار می گیرند و در نهایت به صورت دردناکی می سوزند و از بین می روند. اینجاست که می توان از ناکارآمدی سازمان های حمایتی جامعه سخن گفت و بروز فجایعی از این دست را بیش از همه در چنین ناکارآمدی هایی جستجو نمود!!

دیگر چقدر باید فاجعه های گوناگون روی دهد تا سازمان های مسئول و دست اندرکار به خود آیند و کاری بکنند؟! حوادث پیشین و مشابه به خوبی نشان داد که از این سازمان ها هیچ کاری بر نمی آید و روز به روز بر این ناکارآمدی نیز افزوده می شود!!هزاران دریغ و درد که این 32 تن مظلومانه و غریبانه در آتش سوختند و خاکستر شدند و دل های زیادی از ایرانیان را نیز به آتش کشیدند و اشک و آه را از چشم ها و سینه ها جاری ساختند!!